Time to say Goodbye again

บางผู้คนและบางอย่างในชีวิต ทำให้การจากลาเป็นเรื่องยาก…. นิ้วกลม

วันนี้มีพี่ชายคนหนึ่ง ลาออกจากบริษัท และในวันสุดท้ายที่ต้องร่ำลากัน กลับกลายเป็นว่าพี่เขาต้องเดินจากไปเพียงลำพังอย่างเงียบๆคนเดียว เนื่องจากสถานการณ์ด้าน โควิดและการทำงานแบบ WFH การบอกลาจึงทำได้เพียงผ่านสัณญาณ Intenet

หากคุยกันถึงระยะเวลาที่รู้จักกัน เราพบกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้นในวันที่เลี้ยงส่ง แต่เราคุยกันผ่านทาง Google Meet มา 6 เดือนแล้ว ในวันที่เข้าทำงานแรกๆ ผมมีปัญหาเรื่องการใช้งาน database เนื่องจาก user ผมยังไม่สามารถ Authen SQL Server และผมก็ใส่รหัสผ่านผิดจนต้อง Reset Password บ่อยๆ ก็ได้พี่คนนี้แหละที่คอยช่่วย หรือแม้เวลาที่ผมทำพลาดจนมีผลกระทบมากมาย ก็พี่คนนี้แหละที่ส่งข้อความมาให้กำลังใจ มันง่ายที่ล่ำลากันเพราะไม่สนิท และยิ่งเป็นการทำงานแบบ WFH ทำให้ความสัมพันธ์ในทีมไม่ได้เหนียวแน่นหรือสนิทสนมกันเหมือนการทำงานแบบปกติ แต่ไม่ว่าอย่างไรการจากไปแบบโดดเดี่ยวไม่ว่าใครก็ไม่สมควรได้รับมัน

เมื่อมีพบก็ต้องมีจากเป็นสัจธรรม และไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เรายังคงก้างเดินไปข้างหน้า การจากลาก็จะยังคงเป็นสิ่งที่ต้องเจอเปรียบเสมือนใบไม้ที่ล่วงลงมารายล้อมเรา

เมื่อเวลาเดินทางมาจนถึงนาที่สุดท้าย คำกล่าวลาจึ่งเอื้อนเอ่ยได้แต่เพียงคำว่า

“โชคดีนะครับ”